Έφυγες

Έφυγες.

Δεν είπες αντίο. Δεν γύρισες καν να με κοιτάξεις στα μάτια. Είπες ότι θα είσαι πίσω σε λίγα λεπτά. Πόσο αιώνια είναι αυτά τα λεπτά; Λησμόνησα τα χάδια σου. Γύρνα πίσω, σε παρακαλώ. Έστω να σε δω. Να δω το λαμπερό σου χαμόγελο, τα εκτυφλωτικά σου μάτια…

Γύρισες; Δεν γύρισες. Δεν έχεις γυρίσει. Δεν θα γυρίσεις. Γιατί;

Όλα στην ζωή είναι ένας κύκλος. Και ο κύκλος γυρίζει. Εσύ, εσύ γιατί δεν γυρνάς; Άφησες την τελευταία σου πνοή σου σε μια στιγμή. Μια εκπνοή αέναη, μια στιγμή υγρή, ατελείωτη. Και η καρέκλα σου; Κοίτα την από εκεί ψηλά. Είναι εκεί που την άφησες. Στατική, ακίνητη, παγωμένη, να σε προσμένει μέσα από τα κινούμενα κύματα. Και μόνη. Όπως είμαι και εγώ. Γύρνα, γιατί δεν γυρνάς;

Μια άδεια καρέκλα. Μια άδεια παραλία. Μια άδεια θάλασσα γεμάτη ψυχές. Και όνειρα! Αχ, αγκάλιασε με για μια τελευταία φορά. Μα είναι όνειρο. Είχε κόσμο την ημέρα που έφυγες. Μα η παραλία έφυγε και αυτή μαζί σου. Κάποιος καθόταν σε αυτή την καρέκλα. Εσύ. Ναι εσύ!! Γιατί δεν γυρνάς;

Η θάλασσα φούσκωσε. Το νερό και ο ήλιος ξεθώριασαν την καρέκλα σου. Πώς ήταν η μορφή σου; Η καρέκλα σου σε λησμόνησε. Εγώ σε ξέχασα. Εσύ δεν γύρισες. Στο επόμενο κύμα θα φύγει, όπως εσύ. Θα γυρίσει; Δεν θα γυρίσει, όπως δεν γύρισες κι εσύ. Πότε δεν γύρισες. Εγώ;

Μην γυρίσεις! Τώρα, έρχομαι εγώ!!