Η αστερόσκονη και το τρία!

Μια φωτογραφία. Τρία χρώματα. Τρία επίπεδα. Τρεις ιστορίες.

Όλα ξεκινούν από πάνω. Από το ανοιχτό μπλε! Αχ αυτό γαλάζιο, απέραντο, άγνωστο, ατέρμονο, αλλά πάντα εκεί. Την ημέρα, φοράει το γαλάζιο φόρεμά και κρύβει τ’ άστρα, το βράδυ βάζει τα άστρα να κεντήσουν το φόρεμα. Το κοιτάς και σου λέει το χτες, αλλά εσύ νιώθεις πάντα το τώρα και ξέρεις πιο θα είναι το μετά! Μια αστερόσκονη που μετά από δισεκατομμύρια χρόνια έφτιαξε την πραγματικότητά σου, έφτιαξε εσένα. Μια απλή, φωτεινή, γοητευτική και άγνωστη αστερόσκονη.

Και από κάτω, στην μέση, το μπλε. Χωρίζει τον ορίζοντα με την πιο διακριτή γραμμή αλλά όσο το πλησιάζεις, τόσο απομακρύνεται… Είναι το μπλε το κρύο, το δροσερό, το υδάτινο. Εκεί που τίποτα δεν περπατάει, μόνο πετάει! Μα κυρίως, πολύμορφο! Κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια το βλέπεις αυτό το μπλε αλλά ποτέ δεν είναι το ίδιο. Μεταβάλλεται διαρκώς! Κυματίζει το μπλε στο κύμα, αγναντεύοντας το γαλάζιο φόρεμα από πάνω και ονειρεύεται. Είμαστε δύο ή είμαστε ένα;

Και μετά το τρία! Λευκό, πέτρινο, αδιάλλακτο, ακλόνητο, παντοτινό. Μα στάσου, τι είναι αυτό; Κάποιος άφησε κάτι, μια μαύρη παντοφλίτσα! Και τι κάνει εκεί μόνη; Μα είναι μόνη; Την άφησαν εκεί να αγναντεύει τις αποχρώσεις του μπλε. Δυο ψυχές. Δυο καρδιές! Ένας χορός με το τραγούδι της θάλασσας, δύο φιλιά κάτω από τα άστρα! Δυο σώματα που έγιναν ένα. Μα ένα και δύο κάνουν τρία! Μία αγάπη, δύο οι άνθρωποι, τρείς οι απολαύσεις! Πρώτη η αγκαλιά, δεύτερο το πάθος, τρίτη η ηδονή!

Μια φωτογραφία, τρία χρώματα, τρία επίπεδα, τρείς ιστορίες, δύο οι άνθρωποι…

Και όλα αυτά, μια αστερόσκονη!!