Μια φωτεινή σκιά

Όλα ξεκινάνε από το φως. Ζεστό και ψυχρό, άπλετο και λιγοστό, στιγμιαίο και στατικό, αιώνιο και παντοτινό! Ταξιδεύει στο απέραντο σύμπαν, δίνει ζωή και μορφή. Είναι ίσως η πηγή της αιώνιας ζωής! Μα μια στο τόσο βρίσκει εμπόδια. Έναν πλανήτη, έναν βράχο, ένα δέντρο, έναν κόκκο άμμου. Τότε λοιπόν έρχεται η σκιά. Άπιαστη, άγευστη, αέναη, άυλη, σκοτεινή και μυστηριώδης. Ποιος ξέρει τι είναι η σκιά; Δεν έχει σώμα, μα έχει μορφή. Δεν έχει στόμα μα λέει ιστορίες. Δεν έχει ύλη μα είναι εκεί, την βλέπεις! Εσύ τι βλέπεις;

Εγώ βλέπω έναν άνθρωπο. Ναι, είναι άνθρωπος, ναι, είναι μια γυναίκα! Δεν ξέρω πια είναι. Ξέρω όμως ότι είναι όμορφη. Αχ πόσο όμορφη είναι!! Στέκεται εκεί στην πλατεία κρατώντας την τσάντα της. Στέκεται και θαυμάζει την σκιά της. Μα ποια είναι;

Φοράει παντελόνι, ίσως ένα άνετο τζιν. Φοράει ένα φθινοπωρινό μπουφανάκι, κοίτα έχει και κουκούλα! Κάνει κρύο; Εκείνη πάντως είναι ζεστή. Μια ζεστή σκιά στο κρύο γκρι της πέτρας. Αχ πόσο όμορφη είναι; Μα ποια είναι;

Βλέπω το πρόσωπό της. Έχει κοντά, ίσια μαλλιά, έχει γύρει το κεφαλάκι της και κοιτάζει. Και εγώ την κοιτάζω. Βλέπω τα μάτια της. Βλέπω τα μεγάλα και φωτεινά μάτια της. Τα μάτια είναι το παράθυρο της ψυχής. Βλέπω την ψυχή της! Βλέπω το φως της!!

Εσύ ξέρεις ποια είναι; Εγώ, τώρα, ξέρω!!